Vorig jaar na de dramatische uitschakeling tegen Groote Lindt kon ik het opbrengen om een dag erna mijn gevoelens te delen met onze leden/supporters. Dat leverde veel (positieve) reacties op en ik denk dat het goed was voor mijzelf maar ook voor iedereen, die dezelfde kater voelde als ik.
Exact 49 weken later zit ik aan mijn extra column. Weer met een kater, maar nu met een lichamelijke door het feesten. Want na 21 jaar zijn we weer kampioen. En dat in ons 70-jarig jubileum! Een dag erna heb ik alleen nog maar superlatieven voor het huzarenstukje wat verricht is. In de winterstop hadden we het nog over het ‘Binnenmaas scenario’ van vorig seizoen, die vanuit een dreigende degradatie toch nog via de nacompetitie wist te promoveren. Toen dacht ik bij mezelf: laat ze maar in de waan, want dergelijke droomscenario’s voltrekken zich niet ieder seizoen. Maar de uitkomst is bekend en het kan blijkbaar nog mooier; vanuit onderin de middenmoot geen wedstrijd meer verliezen en met 36 punten uit 14 wedstrijden kampioen worden! Nog geen wedstrijd verloren in 2016. Dit komt alleen voor in jongensboeken!!
De credits zijn zonder meer voor trainers Bas en Ton. Zij hebben het samen geflikt. Bij elkaar geplaatst in de kerstvakantie en daarna verder gegaan in een nauwe samenwerking alsof zij al jaren bevriend met elkaar zijn of al tig van dergelijke klussen samen hebben opgeknapt. De oorsprong van hun benoeming komt voort uit een bijeenkomst van leden met “voetbalkennis”. In deze bijeenkomst werd met elkaar geconcludeerd, dat we meer vanuit onze eigen kracht uit moesten gaan en terug moesten naar de basis. Na het ontslag van Wim v/d Steene hebben we deze conclusie in praktijk gebracht door Ton en Bas te benaderen. Dat we bij hen uit kwamen was niet logisch, want Bas was na 2e trainer weer als jeugd coördinator werkzaam en Ton was bij een eerdere selectieprocedure in het verleden afgevallen. Zij hadden ons daarom (vanuit de emotie) ook vriendelijk kunnen bedanken. Dat deden zij niet, maar vonden het een eer, dat zij als hoofdtrainer voor NSVV aan de slag mochten. Ook daar toonden zij aan over zichzelf heen te kijken en het belang voor NSVV voorop te stellen. Overigens was het voor het bestuur ook een gedurfde stap, maar in ieder geval hebben we wel aangetoond, dat we op cruciale momenten naar onze leden met “voetbalverstand” willen luisteren.
Toen ik hun benoeming tijdens mijn nieuwjaarspeech bekend maakte, was er een groot gejuich en kregen zij meteen de gunfactor. Deze gunfactor is daarna door de prestaties alleen maar versterkt. Bij hun benoeming bij mij thuis aan de keukentafel was hun opdracht duidelijk: niet in degradatiegevaar komen in de 3e klasse want dat is toch echt NSVV onwaardig, en ervoor zorgen dat de jongens zelf weer met plezier in het 1e elftal spelen en ook dat over weten te brengen aan onze grote supportersschare. Dat hebben ze bereikt, dat kunnen we nu wel concluderen. Bas en Ton hebben iets gepresteerd, waar we het nog jaren over zullen hebben en dat is hun van harte gegund.
Maar ook het eerste elftal verdient een compliment. In de laatste jaren heb ik verschillende malen het gedrag en de instelling van het 1e elftal in negatieve zin in deze column besproken. Ook in de wandelgangen werd het vaak benoemd en eigenlijk konden we de vinger niet op de zere plek leggen. In het trainingskamp in Portugal werd dat nog eens duidelijk. Maar het nieuwe trainersduo was blij, dat ze daar een aantal dagen met de selectie konden werken en daar hebben ze met hun regels en hun werkwijze de basis gelegd voor het nieuwe elan van het elftal. Voor vele spelers is het een goede leerschool geweest en hebben ze aan de lijve ondervonden, dat prestaties alleen maar met elkaar kunnen worden behaald. Sommige jongens hebben ook veel scepsis moeten overwinnen, maar zijn er uiteindelijk met elkaar voor gegaan. Het elftal veranderde naar een elftal, dat voor elkaar klaar stond en bij supporters en tegenstanders respect afdwongen.
Daarom waren we ook blij, dat we enkele weken geleden konden schrijven dat we de selectie nagenoeg in tact konden laten. Alleen Robin Verhoeven gaat weg, omdat zijn werk het niet meer toelaat om twee keer te trainen. Met alle spelers zijn wij (Technische Commissie en ikzelf) individuele gesprekken aangegaan en ook die hebben mij positief verrast. De algemene tendens was dat men blij was om voor NSVV te spelen, vanwege de gehele entourage (complex, supporters, organisatie) en dat ze ook goed benaderbaar waren op hun verbeterpunten (of negatieve punten). Deze mentaliteitsverandering geeft mij veel hoop voor het volgende seizoen. Men weet echt dat men elkaar en niet elf maar 20 spelers nodig heeft om goed te kunnen presteren in de tweede klasse.
Dan de supporters. Ook zij verdienen een compliment. Men bleef komen en men bleef NSVV trouw ondanks alle tegenslagen. Degraderen, het Groote Lindt debacle en de hoon van andere verenigingen over de prestaties van het ambitieuze NSVV over zich heen gekregen. Met name het debacle Groote Lindt heeft mij een jaar lang achtervolgd, omdat het overal weer ter sprake kwam en dat zal voor veel supporters niet anders zijn geweest. Zij hebben bewezen, dat al onze uitspraken over de eigen identiteit NSVV geen ‘lege zin’ is, maar realiteit. Pas vroeg een kritische supporter, wat nu eigenlijk de onderscheidende waarde van NSVV is. Ik zei hem toen gelijk: de vereniging. NSVV zijn we met z’n allen!! Door daar de nadruk op te leggen, hebben wij zoveel vrijwilligers die energie in de vereniging willen steken. Waar vind je mensen, die zoveel energie willen steken in de organisatie van faciliteiten rond kampioenschap? Waar vind je kantinepersoneel, die van 14 uur tot 00 uur voor de feestende vereniging zorgt zonder enige kostenvergoeding? Kortom: waar vind je nog zoveel vrijwilligers als bij NSVV? Door trouw te blijven aan onze identiteit kunnen we dit realiseren, daar ben ik 100% zeker van.
Vorig jaar na het echec schreef ik over NSVV als sleeping giant. Ik ga het hier niet meer herhalen, maar wie er afgelopen zaterdag bij is geweest, weet nu precies wat ik bedoel. De druk bezochte wedstrijd (ZBC had nauwelijks aanhang, veel jeugdelftallen konden vanwege toernooiverplichtingen nog niet eens aanwezig zijn en er waren nog talloze andere evenementen), de ontlading na de wedstrijd, de fantastisch huldiging met geweldige spreekstalmeesters, het grote feest erna en de ontlading nu nog… het bewijst dat NSVV een geweldige aanhang heeft, waar veel ploegen jaloers op zijn. Als de schrijvende en filmende journalisten eensgezind zijn, dat een dergelijk spektakel alleen in de Hoeksche Waard kan, dan hoef ik het niet meer uit te leggen.
Speciaal moment was toch wel het moment vlak na de wedstrijd toen de spelers als een team naar de dijk rende. Zij wilden de titel ook vieren met de ernstig zieke vader van Kjetil Mol. Een emotioneel moment, dat niemand onberoerd liet en alles zegt over de vereniging NSVV.
Misschien heb ik teveel superlatieven gebruikt, maar het beschrijft wel exact het gevoel dat ik heb. Ik ben trots op NSVV, ik ben trots op het 1e elftal en ik ben trots op hoe we het gevierd hebben. Ook op de jeugd! We mochten geen vuurwerk afsteken en dat ze het niet gedaan hebben verdient een groot compliment, ondanks dat ik het zelf ook erg leuk vind, maar het was niet anders. Dan heb ik het nog niet eens gehad over de vele andere kampioenselftallen: de F3, F4, E1, B1, NSVV7 en hopelijk nog de D4 die er deze week bij kan komen. Wat een prachtig weekend!
Kortom, ik ben er trots op dat ik voorzitter van NSVV ben.
Arie Kruithof
